Uzależnienie jednego członka rodziny i cały szereg problemów z tym związanych, bez wątpienia wpływa na cały system rodzinny. Nie bez znaczenia dla zdrowia psychicznego jest często odczuwany stres, wstyd, poczucie zagrożenia, a czasem nawet obawa o swoje zdrowie, jeśli dochodzi do przemocy domowej. Te czynniki wpływają na funkcjonowanie wszystkich członków rodziny: żony, dzieci, a także rodziców. Świadomość, że coś jest „nie tak”, że nasz bliski szkodzi sobie, a także naszej rodzinie, chęć pomocy, próba przezwyciężania pojawiających się z powodu uzależnienia problemów, niesienie całej odpowiedzialności i ciężaru związanego z prowadzeniem gospodarstw domowego na swoich barkach, a przy tym często poczucie winy, po prostu odbija się na zdrowiu psychicznym, ale i fizycznym danej osoby.
W ciągu trwania tego stanu, zaczynają się pojawiać zachowania, które wydają się naturalną reakcją, czymś, co pozwala przetrwać. Niestety, powodują one podporządkowanie się rytmowi funkcjonowania osoby uzależnionej oraz przejmowania za nią odpowiedzialności. Razem z tym idą próby kontrolowania (z czasem mogą się one stać obsesyjne), wyręczanie oraz nadmierna opieka. Osoba współuzależniona robi wszystko, co w jej mocy, aby „było normalnie”, ale i bardziej się stara, tym bardziej ułatwia pozostawanie w nałogu osobie bliskiej.
Często osobie współuzależnionej wydaje się, że jeśli tylko uzależniony członek rodziny zaprzestanie nałogowego zachowania, wszystko będzie dobrze. Nie jest w stanie zobaczyć, że często zachowania jej samej trzymają go w nałogu. Nie widzi także, że własne życie jest podporządkowane do tego stopnia chorobie, iż w ogóle nie myśli o sobie i swoich potrzebach.
Paradoksalnie, gdy uzależniony faktycznie podejmuje próbę walki z nałogiem, osoba współuzależniona gubi się. Choć powinna się cieszyć, że jest szansa na normalne życie, nie potrafi sobie poradzić z leczącym się partnerem. Z tym, że inaczej się zachowuje, próbuje podejmować na nowo odpowiedzialność za swoje obowiązki, być obecnym w życiu, albo spędzając jakiś czas poza domem na zajęciach terapeutycznych czy na spotkaniach grupy samopomocowej.
Dlatego tak ważne jest, aby osoba która jest w bliskiej relacji z osobą uzależnioną podjęła leczenie. Uzyskując wsparcie terapeuty i grupy osób z podobnymi przejściami, osoba współuzależniona ma możliwość rozpoczęcia nowego etapu w życiu – świadomego co do swoich uczuć i zakresu odpowiedzialności za siebie i bliską osobę. Istotna jest również możliwość zdobycia wiedzy na temat choroby i leczenia, tak aby pomaganie osobie bliskiej uzależnionej było właściwe.
Współuzależnienie dotyczy bliskich osób uzależnionych od alkoholu, narkotyków, hazardu, komputera czy seksu lub innych uzależnień czynnościowych.
Terapia prowadzona jest w formie spotkań indywidualnych (diagnoza, tworzenie mapy problemów do terapii, określanie celu terapii), spotkań grupowych (spotkania cotygodniowe) oraz Wyjazdowych Sesji Terapeutycznych (weekendowe sesje podczas pełnego cyklu terapii).
